အတၱပရဟိတလုပ္ငန္း - လူထုစိန္၀င္း

(၂၀၀၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြေနာက္ပုိင္းမွာ နအဖ အစိုးရလက္ေအာက္ ျဖစ္သည့္တုိင္ ျမန္မာႏုိင္ငံထဲမွာ NGO, INGO အဖြဲ႕ အစည္းေတြ အေတာ္မ်ား လာပါတယ္။ နာဂစ္ေနာက္ပိုင္း မွာေတာ့ အရိွန္အဟုန္နဲ႕ တိုးတက္ၾကီးထြား လာတယ္လို႕ ဆို ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီကုိ ဦးတည္ေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ လူထုအေျခခံ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား Civil Society မ်ားထြန္းကား လာတာကို အျပဳသေဘာ ေဆာင္တဲ့ လကၡဏာ အျဖစ္ ယူဆၾကပါတယ္။ သို႕ေသာ္ အုပ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာ ဆိုသလို ဒီလို လူေတြထဲမွာ အဆုိးေတြလည္း ပါလာ တတ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ဆရာ လူထုစိန္ဝင္းက သူ႕ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႕ သေဘာထားကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႔ထုတ္၊ Weekly Eleven ဂ်ာနယ္မွာ ေရးထားတာ ကို မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါတယ္။)

အစိုးရ မဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔ အစည္းလုိ႔ ေခၚၾကတဲ့ “အင္ဂ်ီဟို” ေတြ “အိုင္အင္ဂ်ီအို”ေတြနဲ႔ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔အစည္းလို႔ဆုိတဲ့ အဖြဲ႔ေတြ အေၾကာင္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ေရးခဲ့ပါတယ္။ အခုတေလာေတာ့ ခပ္စိပ္စိပ္ ကေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴး ေတြလည္း ေျဖခဲ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အေၾကာင္း မသိသူတခ်ဳိ႕က ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတာလဲလို႔ ေမးၾကပါတယ္။ “ျမန္မာေတြ ေမ်ာက္ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးလို႔” လုိ႔ပဲ လုိတိုရွင္း ေျဖေလ့ရွိပါတယ္။

အတုျမင္ အတတ္သင္ မွာစိုး

ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း သူေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိး မသိမသာနဲ႔ ေမ်ာက္ျဖစ္ ေနၾကတာေတာ့ အေတာ္ေလး ၾကာေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ကိုယ္တုိင္က ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို ေမ်ာက္အျဖစ္ လက္ၫႇိဳး ထုိးျပၿပီး ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္းသူ ျဖစ္လာၾကတာ မ်ဳိးေတြ တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားသထက္ မ်ားလာ ေနတာေၾကာင့္ ခပ္စိပ္စိပ္ေလး ေျပာေန ေရးေနရတာ ျဖစ္တယ္။ ေစတနာ ရွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ “အတုျမင္ အတတ္ သင္” ျဖစ္ကုန္ၾကမွာ စိုးလုိ႔ပါ။ တစ္ႏွစ္ကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သတိေပး ေရးသား ေနရင္းကေတာင္ တန္႔သြားမယ့္ အစား ပိုပိုၿပီး က်ယ္ျပန္႔ လာတာေၾကာင့္ ခုလုိ ခပ္စိပ္စိပ္ ေျပာရ ေရးရတာ ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔

ဘယ္ထိ အေျခအေန ဆုိးတယ္ ဆုိတာ ေျပာျပပါမယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရရင္ ဒီလုိ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အေၾကာင္းစၿပီး ေဝဖန္ ေရးသားခဲ့တာ ပထမ အႀကိမ္က ကုလသမဂၢနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကေတာ့ အိုင္အင္ဂ်ီအို တစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္တာ ျဖစ္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္က “ဂမ္ဘာရီ” ဆုိတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီး ျမန္မာ့ ႏုိင္ငံေရး ကိစၥ ၾကား၀င္ ေျဖရွင္းဖုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာမယ္ ဆုိတုန္းက ျပည္တြင္းျပည္ပ ႏိုင္ငံေရး ေလ့လာသူ ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဂု႐ုေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီႀကီးေတြက ဂမ္ဘာရီ လာမွာကိုပဲ သိၾကားမင္းႀကီး ဆင္းလာသလုိ အူျမဴးေနၾကတာ ေတြကို ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့အတြက္ ျမန္မာ့ကိစၥကို ျမန္မာေတြ ကိုယ္တုိင္ရွင္းမွ ရမယ္။ ကုလသမဂၢလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အေမရိကန္လည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အီးယူလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး။ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးနဲ႔ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးၿပီး ကိုယ္ဟာကိုယ္ ေျဖရွင္းၾကလုိ႔ ေရးလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းကလည္း စာဖတ္ ပရိသတ္နဲ႔ လူငယ္ေတြက သေဘာက် ေထာက္ခံၾကပါတယ္။

ဆရာေကာင္း တပည့္ေတြ

အဲဒီတုန္းက “ဆရာေရးတာ သိပ္မွန္တာပဲ” တို႔၊ “ေရးတာ နည္းေတာင္ နည္းေသးတယ္” တို႔ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ တခ်ဳိ႕ေတာင္ အခုေတာ့ အင္ဂ်ီအို ဆုိင္းဘုတ္ ကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ျမင္ ေနရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရးရေျပာရ ျပန္တာပါ။ ဒီလူငယ္ေတြဟာ အစကေတာ့ သန္႔ရွင္းတဲ့ အျဖဴထည္ေတြပါ။ ေနာက္က်မွ ဟိုႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံေတြမွာ ဟိုသင္တန္း ဒီသင္တန္း ဆုိတာမ်ဳိးေတြ တစ္ပတ္ေလာက္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားတက္္ခဲ့ၾကၿပီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ ဆုိင္းဘုတ္ ေထာင္ကုန္ၾက ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ သင္တန္းတက္ၿပီး ဘာေတြ တတ္လာတယ္ ဆုိတာေတာ့ မသိဘူး။ လက္ေတြ႔ ျမင္ရတာ ကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္တုိင္ “အင္ဂ်ီအို” ကုန္ၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္။ မျဖစ္ဘဲ ေန႐ိုးလား၊ သူတုိ႔ကို ေခၚၿပီး သင္တန္းေပးသူေတြ ကိုယ္တုိင္က သူတုိ႔ကို ေမ်ာက္အျဖစ္ လက္ညႇဳိးထုိးျပၿပီး ဆန္လည္း ေတာင္းသူေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကိုး။ အတုျမင္ အတတ္သင္ပဲ ေျပာမလား။ “ဆရာေကာင္း တပည့္ပဲ” ေျပာမလား မသိေတာ့ပါဘူး။

ဂိုရင္းအဘေရာ့ဒ္

ဆရာေကာင္း တပည့္ေတြ ပန္းေကာင္းပန္ ေနၾကတာေတြ ကေတာ့ မျမင္ခ်င္ အဆံုးပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ေအ့ဒ္စ္ ဆိုင္းဘုတ္ ကိုင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က သဘာဝ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ဆုိင္းဘုတ္ ေထာင္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေတာ႐ိုင္း တိရစာၦန္ ဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ဳိ႕က မိေက်ာင္း ထိန္းသိမ္းေရး ဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ဒီေရေတာ ဆုိင္းဘုတ္၊ တခ်ဳိ႕က ပလတ္စတစ္ ဆုိင္းဘုတ္ စသျဖင့္၊ စသျဖင့္ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ကေတာ့ စံုသလား မေမးနဲ႔။ အမယ္ ဆုိင္းဘုတ္ ဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ား အားလံုးပဲ “လန္း” ၾကသဗ်။ “ဝပ္ေရွာ့” ဆုိတာေတြ တက္ဖုိ႔ “ဂိုးရင္းအဘေရာ့ဒ္” ဆုိတာေတြလည္း ခဏခဏ ျမင္ေနရ၊ ေတြ႔ေနရ၊ ၾကားေနရ သဗ်။ ေနာက္တက္လာတဲ့ ကေလးေတြ ဆက္ၿပီး ဆရာေကာင္း တပည့္ ျဖစ္ကုန္ၾက မွာေတာင္ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေျခအေနလုိ႔ ေျပာရင္ မလြန္လွဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်။

စံျပပုဂိၢဳလ္ လုိတယ္

ကေလးေတြ အတြက္ ေမတၱာ အပို႔ခံၿပီး ဒီလုိ ေရးေန ေျပာေနရတာပါ။ အင္ဂ်ီအို အားလံုး မေကာင္းဘူးလုိ႔ ဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစတနာ အစစ္၊ ေမတၱာအစစ္၊ က႐ုဏာ အစစ္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတဲ့ အင္ဂ်ီအုိေတြနဲ႔ ရွင္းသန္႔တဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစစ္အမွန္ သမားေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း သူေတြလုိ “ေျပ (ျပည္) ေပၚမွာ ေရႊေၾကာ္ျငာထုတ္”တဲ့ အလုပ္မ်ဳိးေတြ လုပ္ေလ့ မရွိေတာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္း ကေလးေတြက မသိၾကဘူး။ ကေလးတုိ႔၊ လူငယ္တို႔ ဆုိတာ သူတုိ႔အားက် အတုယူရတဲ့ “စံျပဳ ပုဂိၢဳလ္” (Role Model)ေတြ ရွိဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီ ျဖစ္တဲ့ လူ႐ိုး လူေကာင္းႀကီး ျမန္မာ့အလင္း ဦးတင္ အေၾကာင္းကို ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ေလာက္ ေရးျပ ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာ တုိက္အုပ္ ဦးတင္က ဘုိးဘြားရိပ္သာကို မူလေနရာ ႏွင္းဆီကုန္းကေန စစ္ၿပီးေတာ့ လက္ရွိေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းႏိုင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊ႕ၿပီးတဲ့ ဘုိးဘြား ရိပ္သာမွာ မနက္တုိင္း ႐ံုး လာထုိင္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ျမန္မာ့အလင္းတုိက္ကို သြားပါတယ္။

ပရဟိတသမားစစ္စစ္

ဦးေလးတင္ ဘုိးဘြားရိပ္သာ ႐ုံးခန္းေရာက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြက ေကာ္ဖီတုိ႔၊ မုန္႔တုိ႔ ယူလာၿပီး ဧည့္ခံပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဦးေလးတင္က သူ႔ျခင္းထဲ အၿမဲပါေနက် ေကာ္ဖီ ဓာတ္ဘူးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းဘူးကို ထုတ္ၿပီး “ငါ့မွာ အကုန္ပါတယ္။ ဧည့္ခံစရာ မလုိဘူး။ အလွဴရွင္ေတြ လွဴတာက ဘုိးဘြားေတြအတြက္ လွဴတာ၊ တုိ႔အတြက္ မပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း မစားဘူး။ မင္းတုိ႔လည္း မစားၾကနဲ႔” လုိ႔ ဆံုးမပါတယ္။ ဦးေလးတင္ဟာ သူ႔ေကာ္ဖီေလး သူထည့္ေသာက္၊ သူ႔ေရေႏြးၾကမ္းေလး သူ ထည့္ေသာက္ တာပါ။ ဦးေလးတင္ရဲ႕ စည္းကမ္း တိက်မႈနဲ႔ သမာဓိကို သိတာေၾကာင့္ ဖဆပလ အမႈေဆာင္ ေရြးတဲ့အခါမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏိုင္ငံေရး ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးတင္ကို မရရေအာင္ ေခၚၿပီး ေငြကိုင္ရတဲ့ ဘ႑ာေရးမွဴး ခန္႔ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးႏုက သူ႔ကိုပဲ ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီး ခန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး လႊတ္ေတာ္ ဥကၠ႒ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ရပါတယ္။ ပရဟိတသမား ဆုိတာ အဲဒီလုိ ပုဂိၢဳလ္မ်ဳိး ကိုမွ ေခၚႏိုင္တာပါ။ ကိုယ္က်ဳိး တစ္စံုတစ္ရာ ရယူ ခံစားၿပီး လုပ္တယ္ ဆုိကတည္းက ပရဟိတသမား မစစ္ေတာ့ပါဘူး။ (အတၱဟိတ+ ပရဟိတ) ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး “အတၱပရ ဟိတ” သမား “အတၱပရဟိတ လုပ္ငန္း” လုိ႔ပဲ ေခၚသင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အတၱဟိတ အတြက္ ပရဟိတ လုပ္ငန္း လုပ္တာ မဟုတ္လား။

လူထုစိန္၀င္း